Coachingowy styl zarządzania – wiele się o nim mówi, doceniając za ukierunkowanie na budowanie przestrzeni i zachęcanie do brania odpowiedzialności i zaangażowania pracowników, postrzegania ich przez pryzmat zasobów, wspierania ich w rozwoju.
Najbardziej adekwatny wtedy, gdy pracownicy cechują się sporą dojrzałością i posiadaną wiedzą, choć kluczowym aspektem jest motywacja do podejmowania wyzwań i chęć rozwoju u podwładnych.
Coachingowy styl zarządzania polega na przeniesieniu metod i rozwiązań znanych z coachingu do codziennej praktyki zarządczej. Charakteryzuje się inspirowaniem i zachęcaniem pracownika do przyjmowania proaktywnej postawy, brania odpowiedzialności i rozwoju. Menedżer, który zarządza w tym stylu, kierunkuje rozmowy z pracownikiem ku wspólnemu poszukiwaniu rozwiązań, raczej stawia pytania niż daje rozwiązania, deleguje, pomaga oprzeć się na zasobach, zobaczyć szerszą perspektywę, utrzymać motywację.
Zarządzanie takie opiera się na budowaniu autonomii pracownika (wspieranie poczucia kontroli nad swoimi działaniami i odpowiedzialności za nie) przy wykorzystaniu i oparciu się na jego kompetencjach i wszelkich zasobach. Zarządzanie takie uznaje za ważną relację – balansuje ukierunkowanie na zadania i na ludzi. Jest to istotny składnik zaangażowania – oprócz chęci osiągnięcia wspólnego celu i sukcesu, relacja jest kolejnym czynnikiem budującym zaangażowanie i odpowiedzialność. W coachingowym stylu kierowania cel pracownika powinien być zbieżny z celami, standardami czy wartościami firmy, a menedżer bardziej aktywny w jego określaniu lub dookreślaniu w przypadku ewentualnych niespójności, budując w razie niespójności dialog z miejsce dyrektywnego narzucania.
Proste? Głównie w teorii. Wielu menedżerów ma naturalne zdolności zbieżne z tymi potrzebnymi w coachingowym stylu zarządzania. Jak zwykle jednak „diabeł tkwi w szczegółach”, a profesjonalne zarządzanie w tym stylu wymaga szkoleń i treningu.
I na koniec – coachingowy styl zarządzania to nie to samo, co bycie coachem. Zresztą bycie coachem dla własnych podwładnych jest z punktu widzenia metody niemożliwe – choćby z powodu niemożności zachowania obiektywizmu i neutralności, krzyżowania się agendy klienta i menedżera, ryzyka wywierania presji… Coachingowy styl zarządzania umożliwia wykorzystanie w roli menedżera tych elementów coachingu, które są możliwe bez tworzenia podwójności roli i zachowania czystości sytuacji.
